Arnoud Bakker/ Three graces, 2007 (links)
Dylan van Vliet/ Nina & Daphne (rechts)
Dylan van Vliet vind ik een goede alternatieve illustratie van Arnoud Bakker. Toen ik het werk van Arnoud Bakker zag deed het me gelijk aan hem denken. Dezelfde wazigheid in de beelden en hetzelfde naakt. Beide onscherp en dromerig. Al denk ik dat de motieven en het narratief achter het werk heel verschillend is. Arnoud fotografeert vrouwen met het doel om een beeld te maken wat zijn ideale vrouw schept. Dylan van Vliet laat in zijn foto’s zijn melancholische wereld zien die hij ervaart. Hij is gediagnosticeerd met borderline wat ik kan terugvinden in de foto’s. In zijn beeldtaal zie ik een zwaar gevoel terug en het oogt donker. Het is voor mij onbekend wat hij precies met deze serie wil vertellen over de vrouwen die hij portretteert.
Jaap Scheeren/ uit: I am here but why?, 2012 (links)
Lisa Kraaijeveld/ Miriam 2018 (rechts)
Deze alternatieve illustratie komt uit mijn eigen archief uit blok 1. Ik heb deze foto gekozen omdat ik dezelfde leegte in dit beeld zie als in het beeld van Jaap. Ook vind ik het landschap hetzelfde ogen en dezelfde natuurlijke sfeer meegeven. Op de foto van Jaap zie je een man die niet weet waar hij beland is en zichzelf afvraagt waarom het is zoals het is. Dit is een portret van mijn vader die voor mij soms dezelfde dingen afvraagt maar niet de drang heeft om het te veranderen (zoals in het portret van Jaap).
Ton Hendriks/ Tulani, uit: Gobal Street Child, 2010 (links)
Dana Lixenberg/ Imperial Courts (rechts)
De serie van Ton Hendriks deed me denken aan het werk van Dana Lixenberg. In haar serie Imperial Courts volgt ze voor 22 jaar het leven in de gelijknamige wijk: Imperial Courts in Los Angeles. Omdat er in deze wijk veel zwarte Amerikanen werden gehuisvestigd werd de wijk al snel een zwarte ghetto. In haar serie volgt ze het leven van de bewoners waaronder ook kinderen. Hier legde ik de link naar de serie Global Street Child van Ton Hendriks. Dana’s portret mag dan wel zwart wit zijn maar brengt voor mij hetzelfde verhaal over. Ze wilt graag net als Ton een ander beeld weergeven dan wat we zien in reportagefotografie. Ze nemen alle twee de kijker mee in een verhaal waarin we de personages leren kennen. Op allebei de foto’s is een jonge man afgebeeld die waarschijnlijk in een gelijke omgeving leven. Met invloeden van straatbendes, dealers, drank en drugs en diefstal.
Jan Hoek/ no: 11, uit: Sweet Crazies, 2011 (links)
Shadi Ghadirian/ Quajar. (rechts)
Deze foto van Shadi Ghadirian vind ik op gebied van compositie en de uitstraling van het model een goed alternatief. De foto’s hebben alle twee dezelfde kadering. Shadi fotografeert vrouwen uit het conservatieve Iran maar dan met een twist van de westerse wereld. Shadi geeft ons net als Jan een andere invalshoek dan onze eerste indruk. In mijn ogen worden vrouwen in Iran nog steeds op een conservatieve manier behandeld en wordt er niet genoeg naar ze geluisterd. Datzelfde idee heb ik ook bij de mentaal zieke mannen die Jan fotografeert. Jan en Shadi zetten alletwee een onderwerp wat zich op de achtergrond houdt een keer in het licht.
Jenny Boot/ Grief and Submission- 1, 2011 (links)
Erwin Olaf/ Hotel (rechts)
Het portret van Jenny Boot deed me denken aan de portretten van Erwin Olaf. Dit komt doordat ik op technisch gebied overeenkomsten zie. De zachte belichting met de donkere achtergrond die samen een mysterieus beeld vormen vind ik overeenkomen. Ook vind ik dat het model op de foto van Erwin Olaf eenzaam wordt afgebeeld met een bepaald verlangen in haar blik. Jenny Boot vertelt de kijker met haar foto over het verlangen van een vrouw naar haar man. Met thema’s als verlatingsangst, verlies en verdriet. Ditzelfde verlangen zie ik terug in de foto van Erwin Olaf.
David Galjaard/ uit: Concresco, 2009 (links)
Richard Misrach/ Bravo 20 Bombing Range, Nevada, Vs (rechts)
Dit beeld van Richard vind ik een mooie vervanging voor het beeld van David. De foto’s zijn in hun beeld heel anders maar ik vond de gelijkenissen in het narratief. Richard fotografeert de littekens die door militaire proeven zijn achtergelaten in de woestijn van Nevada. Ik zie de bunkers van David ook als een soort littekens. Beide vertellen de overblijfselen een stukje over de geschiedenis van een maatschappij of land. Het experimenteren/ gebruiken van bommen heeft een ontzettend grote impact op onze wereld/ maatschappij gehad die we nu nog steeds terug kunnen zien.
Martin Roemers/ Kolkata, India, uit: Metropolis, 2008 (links)
Lisa Kraaijeveld, Amsterdam (rechts)
Deze foto komt uit mijn eigen archief van toen ik net begon met fotograferen. De foto van Martin Roemers laat een beeld zien van een wereldstad en de hectiek erom heen. Martin Roemers vraagt zich af bij het maken van de foto’s hoe mensen leven in zo’n wereldstad. Ook was dit voor mij een vraag toen ik deze foto maakte. Op technisch gebied is Martin anders te werk gegaan dan ik. Maar als ik naar het narratief kijk willen we eigenlijk hetzelfde vertellen met ons beeld. Deze foto heb ik gemaakt bij de release van een nieuwe telefoon. Ik probeerde met deze foto te laten zien hoe 3 verschillende groepen deze hectiek ervaren. De mensen die voor de release zijn gekomen, de mensen die in de stad wonen. En de mensen die eigenlijk geen idee hebben wat er gebeurd.
Michel Szulc Krzyzanowski/ Vista #8, uit: Vista, 1997 (links)
Erwin Olaf/ Paradise Portraits (rechts)
Dit beeld van Erwin Olaf vind ik een goede vervanging omdat Michel een stukje van zichzelf laat zien in zijn beeld. Erwin Olaf doet dit ook. In veel van zijn portretten is een weerspiegeling van zichzelf te zien. Net als bij Michel gaat het over de plaats van de fotograaf in zijn omgeving en de techniek die hij toepast om zichzelf zichtbaar te maken.
Alex ten Napel/ Renske, uit: Waterportretten 2010 (links)
Lisa Kraaijeveld archief (rechts)
Deze foto komt uit mijn eigen archief. Ik vond de foto passen bij het beeld van Alex ten Napel op narratief gebied. In de serie van Alex is de puurheid van de kinderlijke wereld het onderliggende thema. Ook maakt hij gebruik van zijn eigen herinnering uit zijn jeugd dat hij veel in het water te vinden was. Hij gebruikt daarnaast het water als een metafoor voor helderheid en transparantie. Dit was voor mij bij deze foto ook het geval. Ik ging op zoek naar de kinderwereld waar ik zelf gefascineerd door ben. Het pure en fantasierijke van kinderen. Zij staan niet stil bij de realiteit in hun fantasie en dat vind ik fascinerend. Zelf als kind was ik een echte waterrat waardoor ook ik werd getrokken door het thema water. Ik probeer in deze foto’s een stukje van mijn eigen jeugd te verstoppen.
Reinier Gerritsen/ uit: Wall street Stop, 2009 (rechts)
Lisa Kraaijeveld archief: Ciao Tutti (links)
Toen ik de foto zag van Reinier moest ik terugdenken aan mijn reis in Milaan. Ik was gefascineerd door het ondergrondse leven van de metro’s en de diverse mensen die er mee reisde. Reinier laat met zijn beeld zien dat iedereen in de metro in zijn/ haar eigen wereldje zit. Op zijn telefoon of muziek aan het luisteren. Er is geen ruimte voor een gesprek met een andere reiziger. Dit fenomeen valt mij ook veel op in Nederland. Op mijn foto is ook te zien dat de reizigers in hun eigen wereldje zitten of een conversatie hebben met iemand die ze al kennen en waarmee ze samen reizen.
Wout Berger/ uit: When I open my eyes, 2011-2012 (links)
Hiroshi Sugimoto: Seascapes (from time exposed) (12 works) (rechts)
Hiroshi heeft hetzelfde concept als Wout uitgevoerd. Hij heeft een vast onderwerp gepakt, net als Wout is dat de zee. Hiroshi heeft in zijn serie ook de verandering van het licht vastgelegd op het water waardoor je verschillende beelden en momenten van het water ziet.
Freek van Arkel/ Tweede Maasvlakte, 2012 (links)
Arjen Schmitz: HKG Livingplaces (rechts)
De foto van Arjen vind ik een goede alternatieve illustratie omdat hij van gebouwen in Hong Kong een landschap creëert. Ook vind ik deze foto industrieel aanvoelen zoals het werk van Freek. Ik voel door de hijskranen dezelfde hectiek en dynamiek als Freek met zijn foto’s van de Rotterdamse haven wilt laten zien.
Joost van den Broek/ Terugkeer missie Uruzgan, uit: Goed Volk, 2006 (links)
Harry Benson/ Shoot first documentary (rechts)
Deze foto van Harry Benson vind ik een goede alternatieve illustratie voor de foto van Joost van den Broek. Dit beslissende moment vond plaats in Mississippi in 1966. Martin Luther King was hier aanwezig. Destijds was hij een bedreiging voor de Amerikaanse overheid omdat hij zoveel invloed had. Daarom had de politie traangas losgelaten op een schoolplein waar ontzettend veel aanhangers van Martin Luther King slachtoffer van waren. Voor mij verteld deze foto in een moment het gehele verhaal. Net als in een beeld van Joost. Door de felle belichting, emotie, compositie en tijd vangt Harry het beslissende moment. Ook komt het thema komt overeen. Joost en Harry volgen allebei mensen met een donkere huidskleur en willen graag een andere visie laten zien dan discriminatie doet.
Marco van Duyvendijk/ Cosplay, 2009 (links)
Rineke Dijkstra/ Strandportretten (rechts)
Dit portret van Rineke Dijkstra vind ik een mooi alternatief beeld voor de foto van Marco. Rineke en Marco kijken allebei naar de belevingswereld van jonge mensen. Rineke fotografeert pubers in hun strandkleding die zich eigenlijk nog heel onzeker voelen over hun lichaam en wie ze zijn. Ik vind het mooi dat ik diezelfde onzekerheid terugzie in het werk van Marco. Een Koreaans meisje die in het weekend uit haar comfortzone stapt en zich anders kleed. Maar op de foto er een onzekere blik bij geeft.
Lana Mesic/ uit: 17 Erased Portraits, 2011 (links)
Valentin van der Meulen: Unseen and Untitled (rechts)
Ik vind de foto’s van Valentin van der Meulen een goed alternatief beeld voor de foto’s van Lana. Valentin van der Meulen wist de identiteit van zijn personages. Dit doet hij met houtskool en zwarte steen.
Rogier Fokke/ Lotte Huffener- Veffer, uit: Ogen van de Oorlog, 2012 (links)
Todd Bigelow: Holocaust survivors and World War II veterans. (rechts)
Dit beeld van Todd maakt bij mij veel emoties los. Ik herken bij deze man dezelfde blik als bij de foto van Rogier. Ik zie in de portretten een bepaalde pijnlijke herinnering. Rogier heeft een stilleven van een viool toegevoegd om een tastbaar element uit die tijd erbij te betrekken wat meer context geeft. Ook in combinatie met de tekst heeft hij 3 elementen die het verhaal vertellen. Terwijl Todd voor mij hetzelfde verteld in een afbeelding. Door de kleding van de man en de hoed kan ik zien dat hij de oorlog heeft meegemaakt en wat dat met hem heeft gedaan.
Kadir van Lohuizen/ River of Hope, uit: Via PanAm, 2016 (links)
James Nachtway/ For New York Times (rechts)
Op het beeld van Kadir zien we een groep migranten vluchten door een rivier om hun eigen leven te riskeren voor vrijheid. Hetzelfde zien we op een hele andere manier terug in het werk van James. Ook als zie je de gezichten niet op de foto van Kadir ik kan de emotie van angst voelen in het beeld. Bij het beeld van James kan ik het letterlijk zien. De strijdlust in de ogen van mensen om vrij te zijn. Ook het water als element zie ik op zowel de foto van Kadir als de foto van James.